Af en toe brak de zon eens door de wolken, deze zondag. Maar de gure wind deed de ogen tranen, de kou de botten kraken. Edoch, geen kat te zien, lockdown oblige, en zo werd het een gedenkwaardige wandeling in het spoor van respectievelijk 12 (mijn lief) en 10 (ik) reebokken en -geiten.

De eerste drie reeën zagen we spoorslags in de verte – die witte poepjes zijn niet altijd even discreet. Het is waarschijnlijk die troep die we later, aangedikt tot 5 intussen, een halve kilometer verderop alweer zagen wegstuiven – mooi in de lijn. Om dan verrast te worden door de drie exemplaren rechts van ons – tussen het ruisende riet in de verte – in het flauwe lentezonnetje. Die cirkelden rond de rietvijver, wij cirkelden mee … Om dan links van ons 4 grazende, uit de kluiten gewassen reetjes te spotten. Die er ook gezwind vandoor gingen om dan in de verte de laan over te crossen. Waar we ze tweehonderd meter verder deden opschrikken in de nabijheid van datzelfde pad – verscholen tussen de naaldbomen.

En zo leek het of we omcirkeld waren door reetjes tijdens deze wandeling, in dit biotoop van weiden, dennenbossen en loofwoud. Adembenemend.