Gisteren de schrik van mijn leven gehad. Het trail passeerde op 900 m hoogte langs een ranch temidden de bossen. Dat zou heel idyllisch kunnen zijn, kippen, ganzen en paarden tekenden present, maar something was off. Te veel houtsnippers en verminkte bomen, te diepe tractorsporen, te weinig vogels in het beekje, een vreemd geplaatst autowrak met punk graffiti, een niet te snugger paard met een touw rond de nek, en dan: 3 bokken, papa met twee zonen, die doodleuk hun erf verlieten en die ik dus op een meter afstand moest passeren. Ik strandde voor de omheining van de ranch zelf, een doodshuis vertoont meer tekenen van leven, en moest de bokken opnieuw voorbij. Dat verliep nog goed, en net toen ik mezelf wou complimenteren met de geslaagde actie hoorde en zag ik ze vijftig meter verder op me afstormen: twee engelen des doods, schrikwekkende honden die niet renden maar vlogen. Wat volgde was de hel.

Minutenlang, onder hels geblaf, kreeg ik de kans om het gebit te bestuderen van deze oerdieren. Een indrukwekkende rij hagelwitte, vlijmscherpe tanden, met hier en daar een een kromzwaardtand om prooien nog beter te verscheuren neem ik aan. Ik besefte in deze omstandigheden maar al te goed dat ik alleen was. En als er al een eigenaar in de buurt was, dan was die waarschijnlijk nog gekker dan zijn honden. Ik denk dat ik duizend doden stierf op twee minuten. Het eindigde ermee dat ik een stok kon grijpen, maar de fun was er wel af voor de dag. Always trust the vibe.