Een donkerbruin eekhoorntje – of zou het een bunzing geweest zijn? Het hoofdje zag ik niet. Een vogeltje dat zich lanceert, geen gaai zoals vanop vijftig meter gedacht, geen wielewaal zoals ik even hoopte toen ik zijn gele stuit zag, maar wel: een groene specht. Verrassend om die midden in het bos te zien. Het eerste blauwe hyacintentapijtje, een instant vreugdewolkje. Die glans over het woud, alsof een nimf haar net heeft gespreid. Van dichterbij: die kleurenkracht. Paarsblauw, daar wordt een mens gelukkig van. Een beetje later, een verrassing van formaat: een reebokje, op 25 meter. Een echte zenmeester. Hij is vooral druk bezig zijn gewei te vegen. Hoe hij stapt, helemaal ontspannen – dit wil ik vooral savourereren, niet zozeer fotograferen. De cadeautjes van de natuur blijven elkaar opvolgen. Ik bekijk wat jonge twijgen, haal er mijn bomenwijzer bij. Tot een uur geleden deelde ik alles in in beuk en eik. Met de gids in de hand ontdek ik al meteen esdoorn en veldesdoorn. Ik weet niet wat het is vandaag, maar ik heb al heel de dag het gevoel: de ontdekkingstocht moet nog beginnen.