Dé streek die oplicht als je anno 2020 de röntgenkaart van dorpsfotografen bekijkt? Het zuiden van West-Vlaanderen. Op enkele vierkante kilometers lijkt het hier te krioelen van fotowinkels: Ieper, Menen, Wervik , Dadizele … Ik belandde in Wevelgem, bij fotograaf Hendrik Masselis. Toen ik hem belde voor een afspraak, was hij druk bezig met het afwerken van communiefoto’s. En straks, binnen een uurtje, vertrekt hij op reportage. “Ik doe veel studiowerk – portretten van kindjes, koppels, gezinnen – maar ook bedrijfsfotografie en huwelijksreportages. Alles wat zo’n beetje binnen mijn mogelijkheden ligt”, lacht hij.

Drie generaties ervaring

“Ik ben de derde generatie van Fotografie Masselis. In de jaren 1950 opende mijn grootvader Roger de eerste winkel, op 500 meter van hier. Hij werkte toen nog met technische camera’s, zoals je kan zien op ons logo. Mijn pa is dan gehuwd met zijn dochter en er zo ingerold. Ik werkte al snel mee in de zaak en heb fotografie gestudeerd aan het VISO in Gent – toen waren er nog niet zoveel fotografie-opleidingen. Ik ben afgestudeerd in 1989 en toen mijn pa op pensioen ging, in 1996, zijn we dan verhuisd naar deze locatie.”

“Wat we hier aanbieden? Zoals je kan zien: voornamelijk portretten. In het begin verkochten we ook een beetje fototoestellen, maar dat heeft niet lang geduurd. De digitale fotografie kwam op, de winstmarges gingen flink naar beneden, om de drie maanden verschenen er nieuwe modellen. Ik gaf hier bij wijze van spreken soms een fotocursus van 2 uur terwijl ik er 10 euro aan overhield. (lacht) En toen was er ook nog een inbraak. Gelukkig heeft onze winkel nooit uitsluitend op toestellen gedraaid.”  

Iedereen fotograaf

“Ik maak veel portretten in de studio. Als portretfotograaf moet je contact maken, een band smeden. Een goede foto is veel meer dan techniek, je moet ook een beetje psycholoog zijn. Dat is fijn, maar niet altijd vanzelfsprekend.” (lacht) Ik maak ook schoolfoto’s hier in Wevelgem, en ik ben tevreden dat de communie in onze streek toch nog een traditie blijft. Huwelijken doe ik ook, maar koppels verwachten nu vaak dat je van ’s ochtends 8 uur tot 1 uur ’s nachts in het getouw bent, terwijl vroeger het avondfeest voor ons veeleer een uitzondering was. Als de tante in het analoge tijdperk vroeg om een foto van haar met het bruidspaar te maken, dan ontwikkelden we die en wisten we dat we haar daarmee een plezier deden. Dat is nu door de overdaad aan gsm’s en digitale toestellen geen zekerheid meer.” (lacht)

“Of fotograaf nog een mooi beroep is? Jazeker, ik doe het heel graag. Maar laat ons eerlijk zijn: het heeft veel van zijn pluimen verloren. Iedereen is fotograaf. Het is geen beschermd beroep meer, er zijn veel mensen die het in bijberoep of als hobby doen. Daar zitten goede en minder goede fotografen bij, maar het maakt onze job er niet makkelijker op. Mensen zijn veeleisender geworden, verwachten meer voor minder. Al blijft het natuurlijk plezierig als ze tevreden zijn met het resultaat en als je dan ‘prachtig!’ hoort wanneer ze hun foto’s komen ophalen. Daar doe je het voor.”

Van Hasselblad tot pixeloorlog

“Ik heb nog lang met verschillende Hasselblads gefotografeerd. Allemaal verkocht, jammer genoeg. (lacht) In onze vorige winkel hadden we een donkere kamer. Maar alles is daar weg nu, vorig jaar is iemand van een academie de laatste kleurenvergroters komen ophalen. Zelf heb ik voornamelijk digitaal gewerkt, dus ik heb mijn volledige archief nog. Maar mijn vader hield zijn negatieven gemiddeld maar een vijftiental jaar bij. Ik herinner me dat we daar jaarlijks samen doorgingen, om op te ruimen. Ook van de foto’s van mijn grootvader blijven er niet veel over.”

“Bij de overschakeling naar digitale toestellen, fotografeerde ik eerst met Nikon. Maar plots nam Canon een voorsprong in de pixeloorlog, en sindsdien zweer ik bij de 5D-reeks van Canon. Mijn dromen voor de volgende jaren? Ik hoop dat we nog een tijdje kunnen voortdoen zoals we nu bezig zijn. We zijn hier in Wevelgem nog met twee fotowinkels, de andere zit hier trouwens 200 meter verderop. In deelgemeente Gullegem zijn er ook nog 2 familiezaken en in Moorsele 1. Vijf fotowinkels, dat is niet slecht voor een gemeente van 30.000 inwoners. Al hadden we er vroeger vier, alleen al in Wevelgem zelf. Toen we handelsreizigers over de vloer kregen, zeiden die dat ook altijd: het zuiden van West-Vlaanderen is een streek met veel fotowinkels. Geen idee hoe dat komt, maar ik heb het nooit anders geweten.”